woensdag 4 november 2015

Marathondag

De voorbereidingen

3.oo u., zondag morgen.

Ik lig klaarwakker.

Wat ironisch als je bedenkt dat ik 2 alarmsystemen klaar staan heb die me moeten wekken. De stad die nooit slaapt is in volle Halloween mode, nog een Amerikaanse traditie die ik niet kan begrijpen. De straten zijn bevolkt met Darth Vaders, Wonder Women en the Grateful Dead.

5.00 u. mijn tablet komt tot leven met een random song uit mijn muziekcollectie: “Running On Empty” van Jackson Browne.

Douchen, aankleden (kousen, schoenen, veters nauwkeurig geknoopt, ondergoed – lopers weten waarom – minutieus geselecteerd, shirt lange mouwen korte mouwen, korte broek lange broek, warme kledij, handschoenen, muts voor koud muts tegen regen, plastiek vuilniszakken, sjaaltje, dekentje)

De reis

The New York Public Library (5th Avenue at 42nd) is het startpunt van de afreis naar de marathon. Uit alle zijstraten stromen de lopers toe: stilzwijgend, geordend, een onuitgesproken gedragscode volgend. Bus na bus vertrekt. Qua veiligheid wordt er niets aan het toeval overgelaten: NYPD controleert vriendelijk en vastberaden. NY wordt geen tweede Boston.

Onderweg wordt alles geëvalueerd: het weer, de wind, de bruggen.

Staten Island

New York bestaat uit 5 boroughs. Denk aan 5 eilanden – niet geheel correct – die door middel van bruggen aan elkaar zijn geketend. De New York Marathon doet ze alle vijf aan: de start begint in Fort Wadsworth (Staten Island), loopt dan door Brooklyn. Over Queens gaat het naar naar de Bronx om dan te eindigen in Central Park te Manhattan.

Een startschot en 50000 lopers razen naar de finish is echt niet realistisch: om dit gebeuren op een veilige én snelle wijze te laten verlopen is een vlekkeloze organisatie nodig. De lopers worden nogmaals gecontroleerd (met metaal detectoren, Christian en Geert werden ook nog gefouilleerd).

En dan wachten op de start: goed ingeduffeld gezeten op stro, warm-up oefeningen, het beste van de Amerikaanse popmuziek, helikopters van nieuwsdiensten, het wakend oog van de NYPD helicopters.

De start zelf gebeurt tussen 08.30 u. en 11.30 u. op 8 (!) verschillende momenten, ingeluid met het afvuren van een Houwitser: rolstoel atleten, gehandicapten (heel wat blinde atleten), mannen professionals, vrouwen professionals. De rest van het deelnemersveld start in vier golven. Elke golf is dan nog eens ingedeeld in verschillende ‘corrals’.

De start aan de Verrazano-Narrows Bridge is indrukwekkend: bij elke golf brengt een opera zanger het volkslied (Amerikanen zingen dit mee met de hand op het hart). Susanna Phillips van de Metropolitan Opera zong niet alleen, ze liep ook mee! En dan het kanonschot. De adrenaline giert door je keel, de koude wind van over de Hudson rivier, het geroffel van de voeten op de Verrazano. Iedere loper lacht.

Brooklyn

Het is pas een paar mijl verder dat het begint te dagen wat de NY marathon is. Ja, het is een heel zware wedstrijd. Maar dat is het verhaal voor de lopers. Voor de New Yorkers speelt een heel ander verhaal: tussen 1500000 en 2000000 toeschouwers op het parcours, ongeveer 30000 onbezoldigde vrijwilligers, 9000 politiemensen.

In Brooklyn zwelt de toeschouwersmassa aan: eerst tientallen, dan snel honderdtallen, duizenden, tienduizenden mensen die hun respect en goodwill betuigen. Om de paar honderd meter een muziekband (ongeveer 150(!) in totaal) die het beste van zichzelf geven: rock, metallica, country, rap, gospel, trommels, een eenzame saxofonist.

De mensen die je op het parcours ziet, zijn even verscheiden: alle nationaliteiten, alle formaten, huidkleuren, getooid in een kakofonie van shirts, lopend voor verschillende redenen: steun voor het kankeronderzoek, gelijkheid tussen mannen en vrouwen, geen Hiroshima meer, zoon is ongeneeslijk ziek, Donald Trump cannot run the country, een brandweerman in volle uitrusting. Een joodse familie heeft de 50000 lopers niet opgemerkt en dwarst, met kinderwagen en al, het parcours.

Na 8 mijl staan Carole en Ria ons op te wachten: vlug een knuffel gaan geven en dan tegen de volgende 18 mijl aan.

Queens

Met het oversteken van de Pulaski Bridge komen we Queens binnen en zijn we halfweg.

De marathonlopers kan je ruwweg indelen in 3 groepen: de goden, de half-goden en de mindere goden. De goden zijn nu al over de eindmeet: Stanley Biwott uit Kenya liep de marathon in 02.10 u. Dit is een ongelofelijke prestatie op zo’n zwaar parcours. Mary Keitany, ook uit Kenya, liep de race in 02.24 u. en won net zoals vorig jaar de race bij de vrouwen. Goden zijn heel goed herkenbaar: ze zijn zwart en rank, bij de finish lijkt het wel of ze er nog moeten aan beginnen. Goden kijken enkel naar elkaar.

Christian en Geert zijn half-goden: het zijn amateurs in de beste zin van het woord. Na een zware dagtaak gaan ze nog eens zwaar trainen. Leeftijd heeft weinig vat op hun prestaties: Christian heeft op de lange afstandraces (marathon en de 100km) zijn beste tijden gelopen na zijn vijftigste verjaardag. Geert keert terug na een moeilijk jaar met ernstige (schouder)blessures. Half-goden kijken naar hun uurwerk.

Steven en ik zijn mindere goden, hoewel Steven aspiraties mag hebben tot meer. Mindere goden zijn wispelturig: betere races worden afgewisseld met goede wedstrijden. Mindere goden kijken naar de weg.

Op het einde van Queens, net voor de marathon Manhattan induikt, wordt de Queensboro Bridge overgestoken. Dit is de scherprechter van de marathon: de mijlenlange klim doet de lopers verkrampt sneuvelen. Geert, die op jacht ging naar een persoonlijk record, krijgt een klop van de hamer. Ervaren sporter die hij is, beperkt hij de schade. Steven en ikzelf hebben het echt moeilijk. Er is echter geen alternatief: blik op oneindig en doorlopen. Christian vond het allemaal even prachtig: hij was net zoals Steven en ik in de derde golf vertrokken en heeft van de wedstrijd een inhaalrace gemaakt. Over gans het parcours heeft hij naar schatting 25000 lopers ingehaald! Dat slalommen heeft zijn race ook merkelijk langer dan de voorgeschreven 42,195 km gemaakt.

The Bronx

De race vertoeft niet zo lang in Manhattan maar gaat snel over naar de Bronx. Bij het binnenkomen van de Bronx over de Willis Avenue Bridge werden we verwelkomt door een zwarte padre. Piekfijn uitgedost, hield de man er aan de lopers op een waardige manier te verwelkomen in dit wat achtergesteld gebied van New York. Ik moet toegeven dat ik nogal wat van de supporters daar liever niet zou tegenkomen op een andere dag dan de New York Marathon. Hun wensen en aanmoedigingen waren er echter niet minder gemeend om.

Via de Madison Avenue Bridge kwamen we dan in het laatste deel van onze bestemming: Manhattan

Manhattan

We kennen de beelden wel van Alpes d’Hues bij het wielrennen: een uitzinnige mensenmenigte die de atleten vooruit stuwt. Het is anders bij de NY Marathon. Ja, het enthousiasme is even groot, de mensen veel talrijker. Het is echter ook persoonlijker. De mensen kijken echt naar jou, ze zien dat je het maar net aan kunt. Ze vangen aanwijzingen op vanop je shirt en proberen deze in hun aanmoedigingen mee te geven. In dit moment, bij de laatste mijlen, is je emotionele verdedigingslinie volledig verdwenen en voel je een ongelofelijke en zelfs beangstigende broederschap voor de lopers en de supporters om je heen. Elke stap is een ware marteling, maar je zet hem, ook al dreig je voortdurend door je benen te schieten.

Naar de finish in Central Park.

Aankomst

De race zit er op, de medaille hangt om de nek en zal er de volgende dagen niet van verdwijnen. We hebben het behoorlijk goed gedaan: Christiaan heeft er 03.18 u. minuten over gedaan. Gezien het parcours en de plaats van waarop hij vertrok, misschien wel zijn beste prestatie van het jaar. Geert liep 03.37 u., een knalprestatie in een moeilijk jaar. Steven loopt elke marathon beter: in deze aartsmoeilijke wedstrijd haalde hij de mooie tijd van 04.08 u. Ikzelf zette een tijd van 04.27 u. neer en daar ben ik best tevreden mee.

Tot slot

Ons New Yorks avontuur zit er op.

Het is een verhaal met één thema maar, voor ons althans, voldoende rijk. Dank aan de vrienden van de weg, dank aan onze vrouwen.

Allerheiligen

Ik ben de blog begonnen met een beschouwing over Allerheiligen. Er is iets dat marathons verbindt met (on)sterfelijkheid. Zaterdag overleed Louis Van Gorp, vader en schoonvader van Herman en Winnie Jacobs.

Ik ben verschillende keren gast aan huis geweest bij de familie Van Gorp. In het bijzonder ben ik daar ontvangen in 2012 en 2014 nadat ik de marathon van Kasterlee liep. Je moet het je voorstellen: Kasterlee is een bosmarathon en je stuikt toe als een verzopen kat, nat van de regen en het zweet en onder de modder. Die mensen onthalen je dan als een held: de warme douche en een bord(en) pompoenensoep (met balletjes). Ik had vorig jaar al gezien dat Louis stilletjes naar de eindmeet van het leven schuifelde. Toch deed zijn overlijden me veel verdriet.

vrijdag 30 oktober 2015

Vrouwen aan de macht

Marathonlopers zijn egoïstischcentrisch: als je tijd wil maken voor die (lange) trainingen dan moet je dingen laten vallen. Dingen die dan terecht komen op andere schouders. Carole en Ria kunnen daar mee om. Alleen ... het houdt niet op bij die trainingen: in marathonweek ligt dan de klemtoon opnieuw op het wel een wee van manlief. Als onze dames dan naar het MoMA willen, kan dat niet: al die trappen doen is slecht voor de benen.

Geen probleem, Carole en Ria trokken er alleen op uit en kwamen terug met verhalen en foto's die ons toch wel wat spijt bezorgden (al overdrijf ik hier misschien wel wat :-).

In de namiddag leidden onze vrouwen ons naar het "One World Trade Center". Het gebouw, meest imposante onderdeel van het nieuwe WTC, is het New Yorkse antwoord op de terroristische aanslagen van 9/11. Het is een plaats die meer is dan het heropbouwen van wat werd vernietigd. Aan de "Freedom Tower" kunnen, net als bij de NY marathon zelf, verschillende nationaliteiten elkaar terugvinden: keppel en kuffi staan samen de "five buroughs" te bewonderen.

Sinterklaas komt op 29 oktober

Waar bij andere marathons het ophalen van het borstnummer een wat vervelende formaliteit is, maakt de NYC Marathon daar een happening van. Het begint al bij de ingang van het imposante Jacob K. Javits Convention Center. Je wordt daar verwelkomt door een rij van medewerkers die je het gevoel geven dat deze marathon speciaal voor jou is ingericht en dat ze echt hun best hebben gedaan om voor 49999 figuranten te zorgen. Meer nog, ze lijken het nog te menen ook!

Het oppikken van de nummers gaat echt vlot en dit ondanks het feit dat je identiteit minutieus wordt gecontroleerd.

Dit wordt mijn twintigste marathon, mijn tweede te NY, maar mijn handen trilden toen ik het nummer te pakken had. Voor de mensen die de race willen volgen, hier zijn onze nummers: Christian: 34252, Steven: 44663, Geert: 17459, Richard: 39302

De expo hal - en verkooppunten - is enorm maar meer nog: het ganse gebeuren kolkt van een ongeziene energie en goodwill. Je ziet klederdrachten van over gans de wereld, de meest talen kan je zelfs niet eens duiden. De eensgezindheid en wederzijds respect doet me hopen dat het misschien toch nog goed komt met die wereld.

Wat me opvalt over al de handel heen, is dat de focus blijft op het gebeuren van zondag: experts komen de race toelichten, het parcours wordt minutieus bekeken.

Zaterdag, in de namiddag, plannen we om even terug te keren. Gewoon om wat energy boosters aan te schaffen en natuurlijk ... het meeste waar 2015 op staat zal dan wel aan halve prijs worden verkocht :-)

donderdag 29 oktober 2015

The mask of Zorro

Alle inspanningen van de vliegtuigmaatschappijen ten spijt, het reizen zelf naar de US is niet direct het fijnste van het gebeuren. Zeker niet als je met een vertraging van 2 u. - ten gevolge van een slecht werkend knipperlichtje - begint.

Aan boord breng je dan je tijd door met wat lezen, film kijken en je metgezellen (lees: concurrenten) bespieden.

Er is niets wat het verschil tussen Europa en de US zo toont als de veiligheidsmaatregelen bij aankomst in de respectievelijke vliegvelden. Maar na een urenlange, minutieuze controle van de papieren en vingerafdrukken waren we dan toch 'binnen'.

In de inkomhal van JFK waren we nog getuigen van een photo-shoot met twee blanke Kenianen.

Deze blog verschijnt wat later: ik was gisteren werkelijk bekaf.

dinsdag 27 oktober 2015

Allerheiligen

1 november 2015. Het is een wat rare dag om een marathon te lopen.

Normaal gezien bezoek ik - zoals vele mensen van mijn leeftijd - dan het graf van mijn ouders. Ik besloot dat vandaag te doen. Terwijl je daar dan staat, overvallen je de meest uiteenlopende gedachten en emoties: je ouders, mensen die veel voor je betekenen, maar ook weer die marathon.

Ik ken geen inspanning die je zo met beide voeten op de grond brengt, die je sterfelijkheid zo in de verf zet.

Ik moest ook denken aan de marathon van Boston 2013 en dat we de dood opfleuren met bloemen.

maandag 26 oktober 2015

Over honden en paarden

Volgens de legende ging Sint-Hubertus jagen op een Goede Vrijdag terwijl de rest van de gelovigen in de kerk zaten.

Wel, de E2R New York lopers overkwam hetzelfde: net op Sint-Hubertus dag, terwijl andere mensen in de hoogmis zitten, zochten ze hun laatste training op in het Warandepark van Tervuren.

Het is ongetwijfeld zo dat deze Amerika reis een belangrijk toeristisch aspect heeft: onze lopers en hun metgezellen hebben zich over alles en nog wat geïnformeerd over wat er in de Big Apple te beleven valt.

Maar, beste lezer, ik kan je verzekeren dat de vier lopers hun focus niet verliezen en deze ligt nu éénmaal bij de start van de marathon op zondag 1 november.

Steven kon er vorige zondag niet bij zijn: hij ging trainen op zaterdagmorgen. De anderen liepen tussen de honden en paarden op een heuvelachtig terrein, een stevige 20 km.

... en de hoornblazers zagen dat het goed was.

zaterdag 24 oktober 2015

In een vlaag van verstandsverbijstering

Lopers zijn kwetsbaar.

En ik heb het hier echt niet over fysieke kwetsbaarheid. Dat mengsel van opgewondenheid, onoverwinnelijkheid, adrenaline en uitputting doet met een mens rare dingen, doet een mens rare dingen zeggen en beloven.

De marathon van New York lopen is er zo één van. Een ander ding is op een donderdagavond, zo in het half duister, beloven over die marathon een blog te schrijven.

Je moet dat onze bestuursleden geen tweemaal zeggen: sluw stellen ze je voor een voldongen feit door naar alle Energy2Runners een mail te sturen en de blog aan te kondigen.

Goed, beste lezer, hier is dan de eerste tekst. Wat er allemaal in de blog komt weet ik nog niet. Behalve één ding dan: je zou willen dat je er bij was, dat je samen met ons die 42,195km over de New Yorkse bridges en avenues mocht afleggen.